سلام و خوشامد گویی

به همه عزیزانی که به عشق مولایمان حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف

به این سایت تشریف آوردند.

خــانه ی آخرتــم هست قدمــگاه حبیـــب
بـر سـر سنـگ مــزارم بنویسـید حســـین

هـرکـه پرســید چـه دارم دگـر از دار جــهان
همـــه یِ دار و نــدارم بنویسـید حســـین

هیـــچ شعــری ننویســید به روی کفنــم
با گِـل ِ تربــتِ یـــارم بنویسـید حســـین

مــن دلــم را ز شکیبــــایی زینـب دارم
همــه یِ صبـر و قـرارم بنویسـید حســـین....

محض یار مهربان --- آن مونس و آرام جان

پیاده روی روز چهار شنبه از حرم حضرت

معصومه سلام الله علیها تا جمکران 10\10\95

مرحوم آقا شیخ جعفر شوشتری در کتاب خصائص الحسینی مینویسد که من تمام اعمال را بررسی کردم. ریا، نماز و تمام اعمال خوب انسان را از بین می برد. ولی تنها عملی که حتی ریائش صددرصد نجات دهنده است،

 گریه برای ابا عبدالله الحسین (ع) است.

"من بکی او ابکی او تباکی وجبت له الجنة"

کسی که گریه کند، یعنی دلش بسوزد و اشک بریزد یا کسی را بگریاند یا خود را به گریه کنندگان شبیه کند، بهشت بر او واجب می شود. اگر می خواهید در ماه محرم دو تا استفاده بکنید، خانواده تان را جمع کنید،به بچه ها بگویید: بیایید می خواهم روضه بخوانم .خجالت ندارد. هزار جور کار نادرست جلوی بچه ها انجام می دهید، خجالت نمی کشید. این را خجالت می کشید؟ دو سه تا کلمه همانطوری که بلدید و شنیده اید،

بخوانید تا هم خودتان گریه کنید و هم آنها گریه کنند.

 حالا گریه ات نمی آید، اما سرت را بالا نگه ندار، تبسم نکن، بی توجهی نکن و خودت را شبیه به گریه کنندگان بکن یا خودت را وادار به گریه بکن، یک مقداری فکر بکن. خدای تعالی می فرماید: ای ملائکه ی من، واجب است که این بنده ی من را که به خاطر محبوب من، به خاطر حسین من گریه کرده، به بهشت ببرید.

 از فرمایشات استاد در شبهای محرم

اگر امشب معامله ای بکنید که خیلی استفاده داشته باشد ولو با زحمت

بدست آورده باشید، روز قیامت می گویید: عجب شب خوبی بود!

شما اگر یک قطره اشک برای ابی عبدالله (ع) بریزید، این یک معامله با

خداست (اگر اهل معامله هستید. اگر هم اهل محبت هستید که بحث

 دیگری دارد.) یک قطره اشک شما چقدر ارزش دارد؟ البته هر شیعه ای در

این ماه حتما چند قطره صبح و چند قطره شب بر ابی عبدالله اشک

می ریزد. این برای شما برنامه باشد. کاری که امام و رهبر شما حضرت

بقیة الله در دوره ی سال می کند شما در یک ماه بکنید.

صبح بنشینید دو سه تا کلمه بگویید: السلام علیک یا ابا عبدالله. سلام بر تو

 ای پسر پیغمبر. قتلوک و ما عرفوک. تو را کشتند و نشناختند. طبعا دلتان

می شکند. مخصوصا اینکه تنها در اتاق باشید. به قدر بال مگسی که خیلی

 کم است، اگر پلک چشمتان اشک آلود شود، چقدر ارزش دارد؟  

روز قیامت بنده ی معصیت کاری را می آورند که یک مشت کارهای خوب

هم انجام داده. نمازهای دست و پا شکسته ی ما، روزه های پر غیبت ما،

اعمال بی حساب و بی توجه ما را در یک کفه ی ترازو می ریزند و اعمال بد

 در یک کفه. یک سنگ ده کیلویی را اگر در یک طرف بگذارند و یک مثقال هم

 در طرف دیگر بگذارند، میرود بالا. بعد می گویند: از جانب پروردگار یک چیز

مانده و نگذاشته ایم که یک قطره اشک بر ابی عبدالله الحسین (ع) است.

 این بار کفه ی دیگر بالا می رود.

اگر چشم پاک و بازی داشته باشید، می بینید که ملائکه می آیند و این

اشکهای چشمتان را به عنوان پرارزش ترین عملتان ضبط می کنند و برای

فاطمه ی زهرا (س) می برند.

از فرمایشات استاد سید حسن ابطحی در شبهای محرم

پیاده روی نیمه شعبان هیئت لبیک یا مهدی (عج) از حرم حضرت معصومه (س) تا مسجد مقدس جمکران

برای دیدن عکس‌های پیاده روی به گالری عکس در سمت چپ سایت وارد شوید.

تقوا را باید از کجا شروع کرد

تقوا و مراحله اول آن

انسانی که تهذیب نفس نکرده در او ممکن است خیلی از صفات رذیله باشد ولی او آنها را اظهار نکند. این خودش رعایت تقوا است. یعنی خود را از اظهارش نگه می‌دارد. مثلا در دل، خیلی غضبناک شده که البته نباید غضبناک شود ولی در هر حال خودش را کنترل می‌کند. این کار، رعایت  تقوای صفت رذیله‌ای است که در او هست. ما در اوایل کارمان باید تقوای اعمالمان و صفاتمان را رعایت کنیم. خود این اظهار نکردن، کم کم سبب می‌شود که یک مقداری از آن صفات و شدتش کاسته شود. ولی اگر اظهار کردیم، همینطور زیاد می‌شود. تمام صفات انسان چه بد، چه خوب همینطور است. هر چه که اظهار کند بیشتر می‌شود و اگر اظهار نکند و آن را کنترل کند، کم می‌شود . یعنی اگر حسودیم، عملا حسادت نکنیم. اگر اهل غضبیم، اظهار غضب نکنیم. اگر دنیا دوستیم، آن را اظهار نکنیم. این برنامه‌ای است که صفاتی را که نمی‌خواهید در شما باشد، اظهار نکنید. بعضی صفات درونی از روی عادت است. خدا انسان را حسود، خائن و کینه توز خلق نکرده. همانطور که انسان معتاد به سیگار یا مواد مخدر را اینطوری خلق نکرده. بلکه فطرت انسان از این چیزها بدش می آید. از هر آدم خائن یا ظالم یا دروغگویی بپرسید خیانت یا ظلم یا دروغ خوب است یا بد است، می‌گوید بد است. این علامت فطرت است. اما ظلم و خیانت میکند، دروغ می‌گوید. بلکه از این کار خوشش هم می‌آید. این مثل همان سیگاری است که نباید از سیگار خوشش بیاید ولی در اثر عادت اگر یک روز نکشد، حالش بهم می‌خورد و ناراحت است. عادت جای فطرت را می‌گیرد، مثل خاکستری که روی آتش را می‌گیرد. انسان اصل و فطرتش پاک است. صفات خدایی باید در او باشد. اینکه اسم تهذیب نفس را تزکیه‌ی نفس گذاشته‌اند، این است که تزکیه یعنی پاک کردن. معلوم است که یک چیزی بر او عارض شده و حالا می‌گویند: برو آن را پاک کن. مثل انسانی که بدنش کثیف می‌شود و می‌گویند: برو حمام خودت را تمیز کن. معنای تزکیه همین است. قد افلح من زکیها. رستگار کسی است که خودش را تزکیه کند. اگر کسی که صفات رذیله دارد با چشم واقع بین روح خودش را ببیند، مثل کسی است که مدتها حمام نرفته است. انسان اگر یک مدتی حمام نرود، مخصوصا اگر شغل کثیف کننده‌ای داشته باشد، کم کم خودش از خودش بدش می‌آید. وقتی انسان دارای صفات غیر انسانی و رذیله شد، کم کم خودش از خودش بدش می‌آید. یعنی تمام آنچه را که می‌گفته بد است، حالا در خودش احساس می‌کند. وجدانش را که نمی‌تواند کنار بگذارد! بنابر این انسان باید در تمام مراحل از توبه تا مراحل بالای بالا تقوا را داشته باشد. لذا تقوا از اهم اشیاء است. تا وقتی که تزکیه نفس نکرده تقوا با  فشار بر دوشش حمل می‌شود. یعنی وقتی به کسی که به علت عدم تزکیه نفس شوق به گناه دارد، بگویند گناه نکن، برایش مشکل است. مثل کسی که معتاد به سیگار شده و می‌گویند: نکش. در حالی که اگر به کسی که معتاد نیست بگویند سیگار نکش، برایش خیلی ساده است. اصلا می‌خندد و می‌گوید: معنا ندارد به من بگویی که سیگار نکشم.

ادامه مطلب...

آیا امام زمان (عج) را جدی گرفته‌ایم.

اگر امام زمانی هستی، جدی باش. تمام زندگیت، سخنانت، کتابت، کارت و شغلت باید بوی امام زمان را بدهد. اگر امام زمان صلوات الله علیه را قبول داری، جدی باش. جدی بودنت این است که بگویی: عزیز علی ان اری الخلق و لا تری. (سخت است بر من که همه را ببینم و تو را نبینم.) جدی بودنت این است که بگویی: بنفسی انت من مغیب لم یخل منا. (جانم به قربان ناپیدایی که بیرون از ما نیست.) جدی بودنت این است که تا می گویند یـا صـاحـب الـزمـان، روحت به پرواز  در بیاید. درباره ی روز جمعه کمی فکر کنیم... از صبح که بیدار می‌شویم، مهمان حضرت ولی عصر ارواحنا فداه هستیم. شما را به خدا غیر از این است که اگر مهمان یک رئیس جمهوری بودید، از چند روز قبلش خوشحال بودید و تا چند روز بعد هم تعریف آن مهمانی را می‌کردید؟ ولو به شما بی اعتنایی هم کرده باشند! در دعای روز جمعه عرض می کنیم: و انا یا مولای فیه ضیفک و جارک. (من امروز مهمان و پناهنده به شما هستم.) از قبل اذان صبح باید بگوییم: به به! ما امروز مهمان امام زمان (ع) هستیم. ببینید چقدر مهم است و ما چقدر جدی گرفته ایم.

رابطه با امام زمان (عج) چگونه باید باشد و کجا امام علیه السلام به دادمان می‌رسد.

امام عصر ارواحنا فداه را همیشه در کنار خودتادن ببینید و بدانید آن وجود مقدس است که در این دنیای پر از دردسر و محن و گرفتاری ما را نگه داشته است. آن حضرت در بعضی کلماتشان می فرمایند: بر من سخت است که ناراحتی های شما را ببینم. عین همان کلامی که خدا در قرآن درباره ی پیغمبر اکرم (ص) نقل می کند: عزیز علیه ماعنتم. بر پیغمبر سخت است که ناراحتی های شما را ببیند. همه زحمات انبیا و اولیا برای این بوده که ما از گرفتاری نجات پیدا کنیم. گرفتار یهای دنیا ارزشی ندارد، اهمیتی ندارد، زودگذر است. بالاخره صد سال دیگر هیچ یک از گرفتاری هایی که ما الآن داریم، برایمان نیست. گرفتاری هایی که در عالم قبر، در عالم برزخ و در عالم قیامت ممکن است برای انسان پیش بیاید، آن گرفتار یها را امام عصر ارواحنا فداه (اگر به او علاقه داشته باشید)برطرف می کند. شروع گرفتاری های هر فاسق و فاجری که شیعه ی علی بن ابیطالب نباشد، موقع مرگ است. علی بن ابیطالب (ع) فرمودند: "یا حارهمدان من یمت یرنی". ای حارث همدانی، هر که بمیرد مرا می بیند. ان شا الله طوری قدم بردارید که وقتی امام زمانتان را می بینید، با روی باز، بشاش و با محبت با شما برخورد کنند.